گفتار

خیلی وقت است که نوشتن را فراموش کرده ایم . غرق در گرفتاریهای روزمره . گویا روزمرگی را مرگی نیست . کجا می شود روزنه امید دید. بی اعتمادی های متقابل سخت موج می زند.آزار و اذیت یکدیگر با حلاوت همراهی می کنند. فرصتی برای قدری تامل نیست . چرخه باطل تکرار می شود و تکرار می شود. مهربانی را پیدا نمی کنیم احتمالا در سیاه چاله هایی از یک خانه  متروک جا خوش کرده است یا شاید او را زندانی کرده اند قلب های سیاه و سخت. 

مغز شما به راحتی هک می‌شود...